Pani od religii

Ewangelia na dziś nie jest łatwa. Jezus mówi wprost: „Czuwajcie.” I od rana to słowo chodzi ze mną jak ktoś, kto delikatnie potrząsa za ramię, kiedy przysypiam nad własnymi sprawami. Nie straszy. Nie pogania. Raczej pyta: „Czy jesteś tu naprawdę?”  W tym fragmencie jest coś, co mnie dotyka najbardziej - ludzie w czasach Noego żyli zupełnie normalnie. Jedli, pili, kochali, budowali swoje małe światy. I właśnie tam, w tej codzienności, coś ich ominęło. Myślę, że ja też często żyję „normalnie”, aż za bardzo. Zajęta, rozbiegana, przyzwyczajona do tego, że wszystko jest tak jak zawsze. 

Już za tydzień, wraz z Adwentem, w Kościele zaczniemy nowy rok duszpasterski. Towarzyszyć nam będzie hasło: „Uczniowie–Misjonarze”. A na jego logo – to, które widzicie poniżej – patrzę z dużą wdzięcznością. Bo to obraz, który mówi wszystko: Jezus idzie pośród nas. Nie przed nami. Z nami. A my – różni, kolorowi, z własnymi historiami – idziemy razem. Prosto, bez fajerwerków. Jako Jego uczniowie, którzy próbują żyć Ewangelią tam, gdzie naprawdę ma to znaczenie: w pracy, domu, szkole, między ludźmi.

Misjonarz nie zawsze stoi na scenie. Czasem to ktoś, kto wstaje rano i mimo zmęczenia wybiera dobro. Kto przebacza, choć boli. Kto trzyma się światła, nawet jeśli wokół chwilowo szaro. Może właśnie taki jest ten nowy rok w Kościele: nie o wielkie akcje, ale o codzienność przeżywaną z Jezusem. A ja – „Pani od religii” – zapraszam Cię, żeby ten czas naprawdę przeżyć. Po swojemu. Szczerze. W rytmie Ewangelii, nie perfekcji.

Grudzień sam w sobie jest jak jedna wielka katecheza: Adwent, roraty, święci, oczekiwanie i radość z narodzin Jezusa. To idealny moment, by zaprosić dzieci i młodzież do konkursów, które łączą wiarę z kreatywnością. Poniżej znajdziesz zestaw pomysłów dla klas 1-8 - możesz je wykorzystać w szkole, świetlicy lub parafii.

Zdjęcie przedstawiające dobroć, pomoc albo symbolikę aniołów.
Cel: zobaczenie dobra w codzienności i refleksja nad Bożą obecnością.

Kolęda lub pastorałka – solo lub w duecie. Może być nagranie lub występ na żywo.
Cel: modlitwa przez śpiew i poznawanie polskich tradycji.

Praca przestrzenna z czegokolwiek: papier, patyczki, masa solna, pudełka, drewno.
Cel: rozwój kreatywności i przybliżenie sceny narodzenia Jezusa.

Uczniowie wybierają przypowieść i przedstawiają ją w kilku komiksowych kadrach.
Cel: lepsze rozumienie Biblii i jej przekazu.

Rysunek, wyklejanka lub prosta forma 3D z papieru.
Cel: wprowadzenie dzieci w znaczenie światła i oczekiwania.

Kilka zdań o tym, jak uczeń rozumie ciszę Adwentu i gdzie jej szuka w swoim życiu.
Cel: zatrzymanie, wyciszenie, głębsze spojrzenie na wiarę.

Grudzień aż prosi się o takie projekty. Dzieci kochają tworzyć, a konkursy potrafią pięknie poprowadzić je w stronę duchowego przeżywania Adwentu i Bożego Narodzenia.

Czytałam już kilka książek ks. Jana Kaczkowskiego i zawsze bardzo mi odpowiadały. Jego słowa są proste, a zarazem głębokie; dotykają serca i zostają w pamięci na długo. Dlatego tak bardzo cieszę się, że powstała taka pozycja - Rok z ks. Kaczkowskim. To książka, która może towarzyszyć nam każdego dnia, nie tylko do przeczytania, ale do przemyślenia, przeżycia i rozważenia.

Zaczęłam ją pobieżnie przeglądać i od razu poczułam, że dobrze ją rozpocząć od pierwszej myśli na 1 stycznia - tak, aby codziennie mogła mi towarzyszyć. Planuję ją czytać po porannej modlitwie, z kubkiem kawy w dłoni, zatrzymując się przy każdej myśli i pozwalając, by naprawdę do mnie przemówiła. To nie jest książka do szybkiego przelotu oczami - trzeba ją smakować, rozważać i pozwolić, aby wniosła coś do codziennego życia.

Bardzo lubię książki typu „365 dni z…”. W tym roku kończyłam refleksje z myślami Papieża Franciszka, w zeszłym roku towarzyszyły mi słowa o. Pio, a nadchodzący rok spędzę z ks. Janem Kaczkowskim. Wierzę, że te codzienne małe wskazówki - choć krótkie - mają w sobie ogromną moc. Mogą dodać spokoju, nadziei, przypomnieć o wdzięczności i radości z prostych, zwykłych dni.

Rok z ks. Kaczkowskim to więc dla mnie nie tylko książka - to przewodnik duchowy na każdy dzień. I wiem, że będzie inspiracją nie tylko dla mnie, ale dla każdego, kto szuka codziennego punktu refleksji i duchowego wsparcia.

Listopad w Kościele to czas pamięci, modlitwy i świętości. Dlatego przygotowałam dziesięć propozycji konkursów dla dzieci i młodzieży - od klas 1 do 8 - które mogą pomóc im bliżej poznać wiarę, świętych i znaczenie modlitwy.

1. „Święty nie z tej ziemi” - konkurs plastyczny dla klas 1-4

2. „Święty w moim życiu” - konkurs literacki dla klas 5-8 

3. „Zaduszki – pamiętam, modlę się” - konkurs fotograficzny dla klas 5-8
Pokaż na zdjęciu swoją troskę o groby, znicz, modlitwę, pamięć o zmarłych.

4. „Modlitwa za zmarłych” - konkurs na wiersz lub modlitwę dla klas 3-8
Ułóż krótką modlitwę lub wiersz za dusze w czyśćcu cierpiące.

5. „Bal wszystkich świętych” - konkurs na strój świętego dla klas 1-6
Przygotuj strój i przedstaw swojego świętego: imię i czym się zasłynął.

6. „Patron mojej szkoły/parafii” - konkurs wiedzy dla klas 4-8 
Quiz lub test wiedzy o patronie, jego życiu i symbolach.

7. „List do duszy” - projekt duchowy dla klas 7-8
Napisz list do osoby, która odeszła, z przesłaniem nadziei i wiary w zmartwychwstanie.

8. „Świętość na co dzień” - konkurs fotograficzno-refleksyjny dla klas 5-8
Zrób zdjęcie, które pokazuje dobroć, pomoc, uśmiech – czyli współczesne oblicze świętości.

9. „Moja ulubiona modlitwa w obrazkach” - konkurs plastyczny dla klas 1-6

10. „Śpiewaj z aniołami” - konkurs piosenki religijnej dla klas 1-8
Solo lub zespołowo - wykonanie jednej piosenki o świętych, niebie lub wdzięczności.

Listopad to czas, kiedy pamięć o zmarłych i refleksja nad świętością nabiera szczególnego znaczenia. Zachęcam dzieci i młodzież do udziału w konkursach - to nie tylko zabawa, ale też piękna lekcja wiary i modlitwy. 

Dziś, 1 listopada, w Kościele obchodzimy Uroczystość Wszystkich Świętych - dzień, w którym nie tylko patrzymy ku wielkim postaciom świętości, ale przede wszystkim rozpoznajemy powołanie do świętości każdego z nas. To, co odróżnia dzisiejszą uroczystość od Dnia Zadusznego (2 listopada) - to radość, nie smutek. Dzisiaj Kościół mówi do nas: spójrz, oto ci, którzy dobiegli do domu Ojca, znani i anonimowi, i radują się pełnią życia w Bożej obecności. Nie chodzi tylko o kanonizowanych - chodzi o każdy dobry uczynek, każdą modlitwę, każdy gest miłości, nawet gdy świat o tym nie pamięta. Święci nie są dla nas odległymi ideałami, lecz towarzyszami drogi - bliskimi, którzy przetarli już szlak.

W Polsce zwyczaj odwiedzania cmentarzy, przynoszenia kwiatów i zapalania zniczy jest niemal nieodzowny. Miliony świateł kołyszą się tej nocy nad grobami - to znak pamięci, nadziei, modlitwy.

To obrazy, które poruszają - setki punktów światła w mroku, świadectwo, że pamięć trwa, że miłość nie gaśnie. Symbolika ognia i światła od dawna jest w chrześcijaństwie znakiem życia wiecznego, obecności Boga i zwycięstwa nad ciemnością.

Czasem patrzę na cmentarz o zmroku i myślę: może obok grobu znanej postaci jest zwykły - imienia nie pamiętam - a jego świeca lśni tak samo. Czyż nie mówi nam to najwięcej?

Twoja babcia, starszy sąsiad, człowiek, który żył w cichości - mogą być dziś wśród Tamtych, jeżeli kochali i szukali Boga. Świętość to nie spektakularne cuda, to wierność małym sprawom, miłość tam, gdzie łatwo zgaśnąć, nadzieja mimo słabości.

Dziś, kiedy zapalisz świecę lub wypowiesz cichą modlitwę - niech to nie będzie tylko rytuał. Niech będzie rozmową serca: „Boże, dziękuję Ci za te święte oblicza, i za tych, których Ty znasz. Pomóż mi iść ich śladami, by moje życie też rozświetlało choć kawałek świata.”

Niech ten dzień nie będzie tylko dniem zadumy nad przeszłością, ale momentem ufności: Bóg pragnie świętości nie tylko dla świętych, ale dla Ciebie, dla mnie, dla każdego.